Όσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες …θα καταλάβετε:

«H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε… Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να… μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί..

Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.

Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.

Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.

Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.

Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.

Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.

Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα..

Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.

Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.

Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι… Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30, και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…».

 

Πηγή (αυτού τού νοσταλγικού) κειμένου:  newsbomb.gr

Επιμέλεια άρθρου για τόν sporeas.gr: Γιώργος Οικονομίδης

 
 
 
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ

Από Γιώργος Οικονομίδης

Γεννημένος τό 1960, ο Γιώργος Οικονομίδης ασχολήθηκε με διάφορες εργασίες ώς πρός τό ζήν. Τό έτος 1988 ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, μπήκε πλέον στην ζωή του και -συγκρίνοντας την Αγία Γραφή με την θρησκεία- του ετέθη στην ψυχή του τό μεγαλύτερο ερώτημα... "ΘΡΗΣΚΕΙΑ ή ΧΡΙΣΤΟΣ"; και έκτοτε, εφόσον επέλεξε τόν Χριστό, παρέδωσε την καρδιά του στόν Κύριο και Σωτήρα του Ιησού Χριστό, όπου και Τόν υπηρετεί από τότε με ποικίλους τρόπους, όπως: Αρθρογράφος σε εφημερίδες με δική του μόνιμη στήλη και, εκφωνητής επί τριετία σε Χριστιανικό Ραδιοφωνικό Πρόγραμμα του εξωτερικού (στην Ελληνική γλώσσα), όπου συνεχίζει επί σειρά ετών την διακονία του στό διαδίκτυο με την Χριστιανική Ιστοσελίδα του "sporeas.gr", καταναλώνοντας με αγάπη την ζωή και τόν χρόνο του στό έργο αυτό. Για 15 περίπου έτη εργαζόταν την επιχείρηση του στό εξωτερικό, όπου με την Χάρη και την βοήθεια του Θεού την ξεκίνησε από τό "μηδέν". Τό έργο του Θεού συνεχίζεται ανά τόν κόσμο και ο Γιώργος Οικονομίδης καταναλώνεται στό να συμβάλει στό οικοδόμημα αυτό ανάμεσα στους Έλληνες συμπατριώτες του και όχι μόνον, παρουσιάζοντας την αλήθεια του Ευαγγελίου ενάντια στό ιερατικό κατεστημένο που αρέσκεται στό καλλιεργημένο ψεύδος.

2 σχόλια στο “Για όσους γεννήθηκαν μέχρι και το 1985”
  1. Αγαπητέ,

    Σίγουρα η ζωή μας οφείλεται στην θέληση τού Θεού και συμφωνώ με τά λεγόμενα σου. Αυτό που προβάλει τό άρθρο είναι περισσότερο τά ανέμελα χρόνια που δέν υπάρχει περίπτωση να τα ζήσουμε και πάλι. Ήταν τά χρόνια που ζούσαμε σάν άνθρωποι ενώ τώρα ζούμε σάν μηχανές με την τεχνολογία να μας υποδουλώνει και να μας καθοδηγεί δυστυχώς. Σίγουρα και τότε ήταν επικίνδυνο να μή φορά κάποιος κράνος στην μηχανή, σίγουρα τα ατυχήματα δέν έλειπαν καθώς και οι αρρώστιες. Επαναλαμβάνω όμως, ότι, η ζωή της εποχής εκείνης δέν μπορεί να υπάρξει στην εποχή μας. Την ανεμελιά την αντικατέστησε ο φόβος και ο τρόμος, την ασφάλεια η ανασφάλεια, την ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία η Ιντερνετική γνωριμία, κλπ, κλπ. Ζήσαμε τότε τά παιδικά μας χρόνια με την ανθρώπινη αξία.

    Σίγουρα είμαστε “τυχεροί” (άσχετα που δέν υπάρχει τύχη) όσοι ζήσαμε τά χρόνια εκείνα, έστω και δύσκολα. Σίγουρα είμαστε “τυχεροί” όσοι μπορέσαμε να γευθούμε τό άρωμα και την αυθεντική γεύση τών φρούτων και λαχανικών, διότι σήμερα τά παιδιά μας δέν θα μπορέσουν ποτέ να γευθούν γνωρίζοντας τί εστί αυθεντική γεύση εφόσον γεύονται μόνο υποκατάστατα και χημικές ουσίες.

    Τέλος, η Πρόνοια τού Θεού, όπως γράφεις, μακάρι να κάνει αποκατάσταση για να ζούμε δοξάζοντας Τον και ευχαριστώντας Τον γιά τά μεγαλεία Του.

    Γ.

  2. ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΑΓΑΠΗΤΕ Κ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ
    ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ.
    ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΑΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΝ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΦΟΡΟΥΣΑΝ ΚΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΤΟ ΚΟΝΤΙΝΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΜΑΣ ΠΕΘΑΝΑΝ ΑΠΟ ΦΥΜΑΤΙΩΣΗ, ΕΡΓΑΤΙΚΑ Ή ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ Κ.ΛΠ.

    ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΑΜΕ ΕΠΕΙΔΗ ΠΗΓΑΜΕ ΝΥΚΤΕΡΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΜΑΣ ΧΑΘΗΚΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΨΩΜΙ ΣΤΑ ΞΕΝΑ…

    ΜΑΛΛΟΝ ΤΟ ΟΤΙ ΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΕΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.