Έχει ο Θεός «Όνομα»;

Πρακτική θεολογία

Υπάρχει μία θρησκευτική ομάδα, γνωστή με το όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Τέσσερα είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους:

1. Η άρνηση των οπαδών της να υπηρετούν στο στρατό. //

2. Η άρνησή τους να δεχτούν μετάγγιση αίματος ακόμη και σε ανάγκη. //

3. Η επανειλημμένη και πάντοτε αποτυχημένη προσπάθειά τους να προβλέψουν το χρόνο της Δευτέρας Παρουσίας. //

4. Η εμμονή τους να μιλούν για το «προσωπικό όνομα του Θεού», που κατά την αντίληψή τους είναι το “ΙΕΧΩΒΑ”. Αλλά δεν θα ασχοληθούμε εδώ με αυτούς και τις διδασκαλίες τους.

Όμως η αναφορά στο θείο όνομα έγινε της μόδας μέσω κάποιων ομάδων που ανακατεύουν τη χριστιανική πίστη με ιουδαϊκές διδασκαλίες και πρακτικές (Μεσσιανικοί Εβραίοι κ.λπ.), ενώ κάποιοι χρησιμοποιούν το όνομα ΓΙΑΧΒΕ σαν κάτι “μαγικό” σε κοσμήματα, κάδρα, τατουάζ, γι’ αυτό θα εκθέσουμε εδώ την κατανόησή μας όσον αφορά το Όνομα του Θεού και τη σημασία του για τη ζωή μας.

______________________________________

Στη γραμματική υπάρχουν τα 10 είδη του λόγου (άρθρο, ρήμα, επίρρημα, προθέσεις, σύνδεσμοι κ.λπ.) Ανάμεσα σ’ αυτά είναι και τα ΟΝΟΜΑΤΑ. Όνομα είναι κάθε λέξη με την οποία δηλώνεται κάθε πρόσωπο, ζώο, πράγμα, κατάσταση, πράξη, ιδιότητα κ.λπ. Αυτά χωρίζονται σε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ και σε ΕΠΙΘΕΤΑ. Σε κάποιες γλώσσες, όπως τα Γερμανικά, όλα τα ουσιαστικά ονόματα γράφονται με κεφαλαία και στα Ελληνικά γράφουμε με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα των κυρίων ονομάτων για να τονιστεί η σημασία και η θέση τους μέσα στις προτάσεις. Δεν θα ήταν υπερβολή, συνεπώς, αν λέγαμε ότι χωρίς ονόματα δεν μπορούμε να μιλήσουμε ή, πιο σωστά, χωρίς ονόματα δεν μπορούμε ούτε να ζήσουμε.

1. Ένα μάθημα εβραϊκών

Ας αρχίσουμε κάνοντας ένα μικρό “μάθημα” εβραϊκής γλώσσας, στην οποία είναι γραμμένη η Παλαιά Διαθήκη. Στη διπλανή στήλη δίνονται δύο σχετικά χωρία.

Με αριθμό [1] είναι η λέξη ΣΕΜ (=όνομα). Με αριθμό [2] είναι το θείο όνομα ΓΙΑΧΒΕ (τετραγράμματο). Αυτό οι Εβραίοι το προφέρουν ΑΔΩΝΑΙ, και στις περισσότερες μεταφράσεις αποδίδεται «Κύριος».

Το πρώτο είναι από τον Ψαλμό 118/ριη/26, όπου διαβάζουμε: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», που θα μπορούσε επίσης να μεταφραστεί: ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ.

Το δεύτερο είναι από τον Ψαλμό 102/ρβ/15, όπου διαβάζουμε: «Τότε τα έθνη θέλουσι φοβηθή το όνομα του Κυρίου», που θα μπορούσε επίσης να μεταφραστεί: ΤΟΤΕ ΤΑ ΕΘΝΗ ΘΑ ΒΟΦΗΘΟΥΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ.

Στα χωρία αυτά, (μόνο ενδεικτικά παραδείγματα εκείνου που βλέπουμε σε όλη την Παλαιά Διαθήκη), υπάρχει μία “ταύτιση” του Κυρίου με το Όνομά Του!

Παρόμοια ταύτιση βλέπουμε και στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, όπου συχνά βλέπουμε να χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού αντί του ίδιου του Θεού (Πρβλ. Ματθ. 12/ιβ/21, Μαρκ. 11/ια/10, Ιωάν. 5/ε/43, Πράξ. 4/δ/17, κ.λπ.).

Να ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Αυτοί δεν βλασφημούσι το καλόν όνομα, με το οποίον ονομάζεσθε;» (Ιακ. 2/β/7), όπου, πίσω από το όνομα, εξυπακούεται ο Κύριος Ιησούς και ο Πατέρας Θεός.

2. Ποια η σημασία του ονόματος

Αν πάμε στην αρχή του κόσμου, στον Παράδεισο της Εδέμ, εκεί μαθαίνουμε ότι ο Θεός ανέθεσε στον προπάτορά μας Αδάμ κάποιες εργασίες:

1. Να εργάζεται και να φυλάττει τον Παράδεισο.

«Έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω της Εδέμ διά να εργάζηται αυτόν και να φυλάττη αυτόν» (Γέν. 2/β/15)

2. Να δώσει ΟΝΟΜΑΤΑ σε όλα τα ζώα.

«Έπλασε δε Κύριος ο Θεός εκ της γης πάντα τα ζώα του αγρού και πάντα τα πετεινά του ουρανού, και έφερεν αυτά προς τον Αδάμ, διά να ίδη πώς να ονομάση αυτά· και ό,τι όνομα ήθελε δώσει ο Αδάμ εις παν έμψυχον, τούτο να ήναι το όνομα αυτού» (Γέν. 2/β/19)

Είναι αξιοθαύμαστο πώς ο Αδάμ έκανε αυτό το έργο!

•Άραγε έδωσε στο κάθε ζώο ένα τυχαίο όνομα, χωρίς σημασία; Αυτό όχι μόνο είναι παράλογο, αλλά επίσης δεν θα ήταν πρακτικό.

•Πώς θυμόταν κάθε φορά τι όνομα έδωσε σε κάθε ζώο; Πώς θα δίδασκε αυτά τα ονόματα στα παιδιά του;

•Πώς θα συνεννοούνταν οι άνθρωποι μεταξύ τους όταν μιλούσαν για τα ζώα;

•Πώς θα έφταναν αυτά τα ονόματα στους επιγόνους τους;

Αυτό το καθεστώς ίσχυσε μέχρι τα χρόνια του Κατακλυσμού, όταν ο Νώε έφερε στην Κιβωτό δείγματα από κάθε ζώο, όπως τον είχε προστάξει ο Θεός. Όμως μετά ακολούθησε η προσπάθεια οικοδόμησης του Πύργου της Βαβέλ και ξέρουμε πώς ο Θεός ΕΚΡΙΝΕ τους ανθρώπους για την περηφάνια τους και, για να τους τιμωρήσει, ΜΠΕΡΔΕΨΕ τις γλώσσες των ανθρώπων.

Αυτό είχε ως συνέπεια οι άνθρωποι πλέον να μη μπορούν να συνεννοηθούν. Παράλληλα δημιούργησε την ανάγκη να δοθούν ΟΝΟΜΑΤΑ, από την αρχή σε κάθε γλώσσα. Έκτοτε το έργο του Αδάμ επαναλαμβάνεται και για κάθε ΝΕΟ ΕΙΔΟΣ που ανακαλύπτεται στις ζούγκλες, τους βυθούς κ.λπ.

Για αυτό εργάζονται ειδικοί επιστήμονες και τα ονόματα που δίνονται ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΑ.

(π.χ. ΟΡΝΙΘΟΡΥΓΧΟΣ (όρνιθα+ρύγχος),

ΚΑΜΗΛΟΠΑΡΔΑΛΗ (κάμηλος+πάρδαλις),

ΛΕΟΠΑΡΔΑΛΗ (λέων+πάρδαλις),

ΗΜΙΟΝΟΣ (όνος κατά το ήμισυ) κ.ο.κ.[1]

3. Ο Πρώτος ονοματοδότης

Σύμφωνα με το πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης, πρώτος Ονοματοδότης υπήρξε ο Θεός. Αυτός «εκάλεσεν το φως, Ημέραν· το δε σκότος εκάλεσε, Νύκτα. εκάλεσεν ο Θεός το στερέωμα, Ουρανόν, εκάλεσεν ο Θεός την ξηράν, γην· και το σύναγμα των υδάτων εκάλεσε, Θαλάσσας» και ο Ψαλμωδός σημειώνει: «Αριθμεί τα πλήθη των άστρων· Καλεί τα πάντα ονομαστί» (Ψαλμ. 147/ρμζ/4).

Εντούτοις υπάρχουν μερικές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις στην αρχή της ιερής ιστορίας, όπως π.χ. ότι ο Θεός δεν έδωσε όνομα στον Αδάμ, επειδή αρχικά ο Αδάμ ήταν μόνος και δεν υπήρχε λόγος να τον διακρίνει από κάποιον άλλο. Αντίθετα ο Αδάμ έδωσε όνομα στη γυναίκα του («εκάλεσεν ο Αδάμ το όνομα της γυναικός αυτού, Εύαν») και στη συνέχεια η Εύα έδωσε ονόματα στα παιδιά της.

Όλα αυτά τα ονόματα όμως δεν ήταν τυχαία αλλά είχαν σημασία και αιτία. Έτσι «εκάλεσεν ο Αδάμ το όνομα της γυναικός αυτού, Εύαν (=ΖΩΗ)» και επίσης την ονόμασε «ΑΝΔΡΙΔΑ», επειδή γνώριζε ότι «αύτη ήτο μήτηρ πάντων των ζώντων» και «διότι  εκ του ανδρός αύτη ελήφθη».[2]

Ο Θεός αρέσκεται ανέκαθεν να δίνει ονόματα με σημασία, κάτι που έκανε με πολλούς ήρωες της πίστης (π.χ. Ιεδιδίας, Ιωάννης). Επίσης άλλαξε τα ονόματα πολλών από αυτούς, για να ταιριάζουν με το ρόλο τους ή τον χαρακτήρα τους (π.χ. Άβραμ–Αβραάμ, Σάρα–Σάρρα, Ιακώβ–Ισραήλ, Συμεών–Πέτρος).

4. Έχει όνομα ο Θεός;

Στην αρχή της Βίβλου ο Θεός παρουσιάζεται χωρίς όνομα. Η λέξη  ΕΛΟΧΙΜ  δεν είναι κύριο ή προσωπικό όνομα, αλλά επίθετο που σημαίνει “ισχυρός”, γι’ αυτό άλλωστε με τη λέξη αυτή αναφέρονται επίσης άλλοι "θεοί", άγγελοι μα και ανθρώπινοι άρχοντες.

Όταν ο Ιακώβ πάλεψε όλη νύχτα με ένα πρόσωπο που του παρουσιάστηκε ως κάποιος παράξενος άνθρωπος, η ιερή διήγηση αναφέρει: «Ηρώτησε δε ο Ιακώβ λέγων, Φανέρωσόν μοι, παρακαλώ, το όνομά σου. Ο δε είπε, Διά τι ερωτάς το όνομά μου; Και ευλόγησεν αυτόν εκεί» (Γέν. 32/λβ/29). Ενώ όμως δεν φανέρωσε το δικό του όνομα, άλλαξε το όνομα του Πατριάρχη από Ιακώβ σε Ισραήλ.

Κάποια στιγμή αργότερα ο Θεός έδωσε όνομα στον εαυτό Του. Μιλώντας στον Μωυσή από τη βάτο, (Έξοδ. 6/ς/2-3 // βλέπε κείμενο) είπε:

«Εγώ (1) είμαι ο Κύριος

(2) [ΓΙΑΧΒΕ]· και εφάνην εις τον Αβραάμ, εις τον Ισαάκ και εις τον Ιακώβ, με το όνομα, Θεός

(3) Παντοκράτωρ

(4) [ΕΛ ΣΑΝΤΑΪ]· δεν εγνωρίσθην όμως εις αυτούς με το όνομά μου Ιεοβά (2) [ΓΙΑΧΒΕ]» .

Ας προσέξουμε ότι μιλώντας εδώ ο Θεός αναφέρει όχι ένα αλλά ΔΥΟ ονόματα: [ΕΛ ΣΑΝΤΑΪ] =Θεός Παντοκράτωρ και Ιεοβά [ΓΙΑΧΒΕ].

Το λιγότερο που καταλαβαίνουμε από αυτό το χωρίο είναι ότι ο Θεός ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ μόνο, αλλά όπως εδώ παρουσιάζεται ΜΕ ΔΥΟ,  αυτά είναι μόνο δύο από τα ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ θεία ονόματα που φαίνονται στον παρακάτω πίνακα.

ΠΙΝΑΚΑΣ

Ονόματα του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη (με τη σειρά που συναντώνται στα ιερά βιβλία)

• ·         Ελοχίμ = Ο Θεός (πληθυντικός), Θεός Ισχυρός και Δημιουργός (Γέν. 1/α/1)
• ·         Eλ Ελιόν  = Ο Θεός ο Ύψιστος (Γέν. 14/ιδ/18-20)
• ·         Ελ Ροΐ  = Ο Θεός ο Βλέπων (Γέν. 16/ις/13-14)
• ·         Ελ Σαντάι  = Ο Θεός ο Παντοδύναμος (Γέν. 17/ιζ/2-3)
• ·         Ελ Ολάμ  = Ο Θεός ο Αιώνιος (Γέν. 21/κα/33)
• ·         Γιαχβέ Ιρέ  = Γιαχβέ Προμηθευτής (Γέν. 22/κβ/11-14)
• ·         Αντονάι  = Κύριος (Έξοδ. 4/δ/10-12)
• ·         Γιαχβέ Ραφά  = Γιαχβέ Θεραπευτής (Έξοδ. 15/ιε/26)
• ·         Γιαχβέ Νισί  = Γιαχβέ η Σημαία μου (Έξοδ. 17/ιζ/16)
• ·         Ελ Κανό  = Ο Θεός ο Ζηλότυπος (Έξοδ. 20/κ/5)
• ·         Γιαχβέ Μεκοντισκεμ  = Γιαχβέ Αγιαστής (Έξοδ. 31/λα/12)
• ·         Ελ Ραχούμ  = Ο Θεός της Υπομονής (Δευτ. 4/δ/31).
• ·         Ελ Χανεεμάν  = Ο Θεός ο Πιστός (Δευτ. 7/ζ/9)
• ·         Ελ Χαγκαντόλ  = Ο Θεός ο Μέγας (ή ο Μέγιστος) (Δευτ. 10/ι/17)
• ·         Γιαχβέ Σαλόμ  = Γιαχβέ Ειρηνευτής (Κριτ. 6/ς/22-24)
• ·         Ελ Ντεότ  = Ο Θεός της Γνώσης (Α΄ Σαμ. 2/β/3)
• ·         Ελ Χανορά  = Ο Θεός ο Φοβερός (Νεεμ. 9/θ/32).
• ·         Γιαχβέ Ραά  = Γιαχβέ Ποιμένας (Ψαλμ. 23/λγ/1)
• ·         Ελ Έμετ  = Ο Θεός ο Αληθινός (Ψαλμ. 31/λα/5).
• ·         Ελ Χαγιάι  = Ο Θεός της Ζωής μου (Ψαλμ. 42/μβ/8)
• ·         Ελ Σαλί  = Ο Θεός ο Βράχος μου (Ψαλμ. 42/μβ/9).
• ·         Γιαχβέ Σαβαώθ  = Γιαχβέ Αρχιστράτηγος, Κύριος των Δυνάμεων (Ψαλμ. 46/μς/7)
• ·         Ελ Γισραέλ  = Ο Θεός του Ισραήλ (Ψαλμ. 68/ξη/36)
• ·         Ελ Χασαμάγιμ  = Ο Θεός των Ουρανών (Ψαλμ. 136/ρλς/26).
• ·         Ελ Χακαντός  = Ο Θεός ο Άγιος (Ησ. 5/ε/16)
• ·         Ελ Γκιμπόρ  = Ο Θεός ο Ισχυρός Πολεμιστής (Ησ. 9/θ/6).
• ·         Ελ Γιεσουατί  = Ο Θεός της Σωτηρίας (Ησ. 12/ιβ/2)
• ·         Ελ Τσαντίκ  = Ο Θεός ο Δίκαιος (Ησ. 45/με/21)
• ·         Γιαχβέ Τσιντκενού  = Γιαχβέ Δικαιόνων (Ιερ. 23/κγ/5-6)
• ·         Ελ Χανούν  = Ο Θεός ο Ελεήμων (Ιωνάς 4/δ/2)
• ·         Ελ Εχάντ  = Ο Θεός ο Μόνος (Μαλ. 2/β/10).

Πιο σωστά θα ήταν αν λέγαμε ότι ο Θεός ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ, επειδή ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ και δεν χρειάζεται να τον διακρίνουμε από άλλους ΨΕΥΔΕΙΣ ΘΕΟΥΣ. Εξάλλου και το όνομα ΓΙΑΧΒΕ στην ουσία είναι μετοχή του ρήματος ΕΙΜΑΙ (ο ων, ο υπάρχων). Δηλαδή ο Κύριος παρουσιάζει τον εαυτό Του απλώς ως το ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΟ ΟΝ – «Εγώ ειμί ο Ων […] ο Ων απέσταλκέν με» (Εξοδ. 3/γ/14).

Για τούτο ακριβώς το λόγο, στην Καινή Διαθήκη, παρόλο που οι Απόστολοι έγραψαν σε λαούς γεμάτους ψευδείς "θεούς", δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να χρησιμοποιήσουν κάποιο από τα ΠΟΛΛΑ ονόματα που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη για τον Θεό.

Οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης παντού στα γραπτά τους χρησιμοποιούν την λέξη «Κύριος» μα ουδέποτε τη λέξη ΓΙΑΧΒΕ.

Είναι για τούτο πέραν κάθε λογικής η απόπειρα των “ΜτΙ” να αντικαταστήσουν το «Κύριος» με το δικό τους «Ιεχοβά», κάτι που κάνουν μόνο και μόνο για να “στηρίξουν” τη δογματική τους ιδιαιτερότητα.

5. Ο Θεός Πατήρ

Αλλά και ο ίδιος ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε κανένα όνομα για τον Θεό, εκτός από το όνομα ΠΑΤΗΡ, ΠΑΤΕΡΑΣ, και έτσι έδειξε στους μαθητές Του να προσφωνούν και να προσεύχονται στον Θεό, λέγοντας «ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ» (Ματθ. 6/ς/9, Λουκ. 11/ια/2 – Πρβλ. Ματθ. 5/ε/48, 6/ς/8, 7/ζ/11, Λουκ. 12/ιβ/32, Ιωάν. 14/ιδ/26 και άλλα πολλά).

Οι ιεροί συγγραφείς, γράφοντας στην ελληνική γλώσσα, αρκέστηκαν να ακολουθήσουν την ίδια λογική. Να μερικά παραδείγματα:

«Ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρηγορίας» (Β΄ Κορ. 1/α/3), «Ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο ων ευλογητός εις τους αιώνας» (Β΄ Κορ. 11/ια/31),

«ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Εφεσ. 1/α/3),

«ο Θεός και Πατήρ ημών» (Α΄ Θεσ. 3/γ/11), και πολλά άλλα παρόμοια.

6. Εφανέρωσα το όνομά Σου

Πώς όμως τα παραπάνω μπορούν να συνταιριάξουν με τον λόγο του Χριστού στην Προσευχή του Τελευταίου Δείπνου, όταν είπε στον Θεό: «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους, τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου» και επίσης «εφανέρωσα εις αυτούς το όνομά σου και θέλω φανερώσει» (Ιωάν. 17/ιζ/6,26);

Είναι γεγονός ότι το όνομα του Θεού που χρησιμοποιήθηκε περισσότερο από όλα στις εβραϊκές Γραφές, ήταν το όνομα ΓΙΑΧΒΕ (περίπου 6.500 φορές) και οι ευσεβείς Ιουδαίοι που μελετούσαν την Παλαιά Διαθήκη το γνώριζαν πολύ καλά.

Μάλιστα, αντίθετα από όσα λένε μερικοί για δικούς τους σκοπούς, αν και το όνομα δεν προφερόταν για δεισιδαιμονικούς λόγους, δεν είναι αλήθεια ότι δεν γνωρίζουμε παντελώς την προφορά του, αφού υπάρχουν τόσα ονόματα που περιέχουν το όνομα αυτό ως συνθετικό, όπως π.χ.:

του ίδιου του Κυρίου Ιησού [ΓΙΕΧΟΣΟΥΑ=ο ΓΙΑΧΒΕ σώζει],

του Ιωάννη [ΓΙΟΧΑΝΑΝ=δώρο του ΓΙΑΧΒΕ],

του Ηλία [ΕΛΙΓΙΑΧ=ο θεός μου είναι ο ΓΙΑΧΒΕ],

και βεβαίως στη λέξη Αλληλούια [ΧΙΛΕΛ-ΟΥ-ΓΙΑΧ=αινείτε τον ΓΙΑΧΒΕ].

Και βεβαίως κανείς δε μπορεί να φανταστεί τον Κύριο Ιησού, να ντρέπεται ή να φοβάται να προφέρει το όνομα του Πατέρα Του Θεού.

Τι ήταν, λοιπόν, εκείνο που φανέρωσε ο Ιησούς στους μαθητές του και τους ανθρώπους, όπως είπε ο ίδιος στο τελευταίο δείπνο;

Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Χριστός: «Εάν εγνωρίζετε εμέ [κείμενο: «ει εγνώκειτέ με»=αν με είχατε γνωρίσει μέσω προσωπικής εμπειρίας], «και τον Πατέρα μου ηθέλετε γνωρίσει. Και από του νυν γνωρίζετε αυτόν και είδετε αυτόν», [κείμενο: «απ’ άρτι γινώσκετε αυτόν και εωράκατε αυτόν»], που σημαίνει ότι δεν τον γνωρίζετε στο πλήρες, αλλά ήδη αρχίσατε να Τον γνωρίζετε σε μία αύξουσα πορεία. Είναι εδώ ακριβώς που αποκτά νόημα ο προαναφερθείς λόγος του Κυρίου Ιησού, «και εγνώρισα αυτοίς το όνομά σου και γνωρίσω» (Ιωάν. 17/ιζ/26), κάτι που βεβαιώνει ότι η τωρινή τους γνώση ήταν μερική και επιδεχόταν ΑΥΞΗΣΗ  και ΒΕΛΤΙΩΣΗ ή ΕΜΒΑΘΥΝΣΗ], και συνάμα ερμηνεύει τον διάλογο με τον Φίλιππο, όταν είπε: «Κύριε, δείξον εις ημάς τον Πατέρα και αρκεί εις ημάς», ο Ιησούς εξήγησε: «Τόσον καιρόν είμαι μεθ' υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα· και πως συ λέγεις, Δείξον εις ημάς τον Πατέρα;» (Ιωάν. 14/ιδ/7-9).

Μιλήσαμε από την αρχή για τη ΣΗΜΑΣΙΑ των ονομάτων στη Βίβλο, και είπαμε ότι τα ονόματα ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ κάποιου προσώπου.

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης έγραψε: «Ο νόμος εδόθη διά του Μωϋσέως· η δε χάρις και αλήθεια έγεινε [κείμενο: εγένετο=ήρθε] διά Ιησού Χριστού. Ουδείς είδε ποτέ τον Θεόν· ο μονογενής Υιός [κείμενο: ΘΕΟC], ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν» (Ιωάν. 1/α/17-18)

Όταν, λοιπόν, ο Χριστός είπε ότι ΕΦΑΝΕΡΩΣΕ το όνομα του Θεού, δεν αναφερόταν σε κάποια συγκεκριμένη λέξη-όνομα, αλλά στον χαρακτήρα και τις ιδιότητες του Θεού. Αυτό μας εφανέρωσε ο Χριστός, και γι’ αυτό ο Παύλος έγραψε ότι ο Χριστός είναι «Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ» (Κολ. 1/α/15). Όποιος γνώρισε τον Χριστό, γνώρισε και τον Θεό, και άρα γνώρισε και το όνομα του Θεού (δηλαδή την ουσία και τις ιδιότητές Του).

Το μέγα ερώτημα, εντούτοις, είναι κατά πόσον αυτή η ΓΝΩΣΗ μάς έχει βοηθήσει να μοιάσουμε με τον Χριστό και μέσω αυτού με τον Πατέρα μας;

Οι Ιουδαίοι της εποχής του Χριστού νόμιζαν για τον εαυτό τους ότι ήταν «τέκνα του Αβραάμ». Όμως ο Κύριος τους εξήγησε ότι: «Εάν ήσθε τέκνα του Αβραάμ, τα έργα του Αβραάμ ηθέλετε κάμνει» (Ιωάν. 8/η/39).

Κανένα νεκρό όνομα δεν έχει από μόνο του αξία ούτε επιρροή στην προσωπικότητα του ανθρώπου. Κάποιοι γονείς (ιδιαίτερα στις ισπανόφωνες Ρωμαιοκαθολικές χώρες) ονομάζουν τα παιδιά τους Hesus (=Ιησούς), όμως αυτό δεν τα εμποδίζει να είναι αμαρτωλοί, κακοποιοί, έμποροι ναρκωτικών κ.λπ. Το ανάλογο βεβαίως γίνεται στον ελληνικό χώρο όπου άτομα ονομάζονται Χρίστος, Χρήστος, Εμμανουήλ κ.ο.κ.

Ένα όνομα ξεχωρισμένο από συγκεκριμένες ιδιότητες–περιεχόμενο, δεν έχει καμία ουσία. Ένα όνομα ταυτισμένο με συγκεκριμένες ιδιότητες, έχει τεράστια σημασία.

Είναι για τούτο που στην Αποκάλυψη δίνεται η διαβεβαίωση προς τους πιστούς: «Όστις νικά, θέλω κάμει αυτόν στύλον εν τω ναώ του Θεού μου, και δεν θέλει εξέλθει πλέον έξω, και θέλω γράψει επ' αυτόν το όνομα του Θεού μου και το όνομα της πόλεως του Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, ήτις καταβαίνει εκ του ουρανού από του Θεού μου, και το όνομά μου το νέον» (Αποκ. 3/γ/12).

Ας μείνουμε λοιπόν πιστοί και νικητές, για να μας χαρίσει ο Κύριος αυτά τα σπουδαία ονόματα. Αυτό εξάλλου ερμηνεύει εκείνο που ο απόστολος Παύλος γράφει στους Εφεσίους: «Να δυνηθήτε, ερριζωμένοι και τεθεμελιωμένοι εν αγάπη, να καταλάβητε μετά πάντων των αγίων τι το πλάτος και μήκος και βάθος και ύψος, και να γνωρίσητε την αγάπην του Χριστού την υπερβαίνουσαν πάσαν γνώσιν, διά να πληρωθήτε με όλον το πλήρωμα του Θεού» (Εφεσ. 3/γ/18-19).

Αν τώρα συνδυάσουμε το παραπάνω κείμενο με τη δήλωση του Ιωάννη, ότι «Ο Θεός είναι αγάπη» (Α΄ Ιωάν. 4/δ/8), καταλαβαίνουμε πόσο πιο κοντά στη φύση και το μεγαλείο του Θεού έρχεται ο άνθρωπος που γνωρίζει τον Χριστό.

Γνωρίζω τον Χριστό σημαίνει γνωρίζω την αγάπη, και γνωρίζω την αγάπη σημαίνει γνωρίζω τον Πατέρα και τον Υιό, δηλαδή τις θείες Τους ιδιότητες. Έτσι αρχίζει να υλοποιείται στη ζωή μας εκείνο που στο μέλλον περιμένει κάθε πιστός και μαρτυρεί ο Ιωάννης: «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι» (Α΄ Ιωάν. 3/γ/2).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Επίσης υπάρχουν και οι λαϊκές ονομασίες, έτσι ώστε ενώ οι επιστήμονες λένε ΟΝΟΣ και ΗΜΙΟΝΟΣ, ο λαός μπορεί να λέει ΓΑΪΔΟΥΡΙ και ΜΟΥΛΑΡΙ… όμως και πάλι τα ονόματα είναι μοναδικά ώστε να μην συγχέονται].

2. Ενώ στα ελληνικά και άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες χρησιμοποιούνται διαφορετικές λέξεις για τον άνδρα και τη γυναίκα (π.χ. man, woman, homme, femme, hombre, mujer) στα εβραϊκά οι αντίστοιχες λέξεις είναι ΙΣΣ=ανήρ και ΙΣΣΑ=γυνή (όπως π.χ. λέμε ελέφαντας – ελεφαντίνα, έτσι και ανήρ – ανδρίς).

Πηγή: περιοδικό «ΤΥΧΙΚΟΣ» (Νοεμ.-Δεκ. 2013)

http://www.tyxikos.gr

http://facebook.com/tyxikos.gr

Επιμέλεια άρθρου γιά τόν sporeas.gr

Γιώργος Οικονομίδης

www.sporeas.gr

www.BibleMedia.tv