Κεφάλαιον 18, Συνέχεια από το Κεφάλαιον 17
“Λόγοι διδακτοί Πνεύματος” (1Κορ.2:13)
Διακονία πνευματικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου προς δόξαν Θεού
Σειρά Βιβλικών μελετών επί
ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ
ΚΑΙ
ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ
ΜΕΡΟΣ Γ’: Ποιός πιστός δεν κινδυνεύει να χάσει τη σωτηρία του… (#3)
Τώρα, ας επιστρέψουμε στο σημείο το αντιλεγόμενον: Τί είδους «Πιστός» θα σωθεί τελικώς!
Θα εξετάσουμε το θέμα αυτό επί τη βάσει δύο αποσπασμάτων λίγο τροποποιημένων από την «Παραβολήν του Σπορέως», την οποίαν έχω αναπτύξει στο άρθρον μου #054 και συγκεκριμένως όσον αφορά την τρίτη κατηγορία κατ’αρχήν και εν συνεχεία την Τετάρτη κατηγορία στο αμέσως επόμενο κεφάλαιον:
A. ΟΜΑΔΑ ΤΡΙΤΗ
- Λουκ.8:14 «Το δε πεσόν εις τας ακάνθας, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ήκουσαν, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου υπάγουσι και συμπνίγονται και δεν τελεσφορούσι.»
- Μάρκ.4:18-19 «Και οι εις τας ακάνθας σπειρόμενοι είναι ούτοι, οίτινες ακούουσι τον λόγον, και αι μέριμναι του αιώνος τούτου και η απάτη του πλούτου και αι επιθυμίαι των άλλων πραγμάτων εισερχόμεναι συμπνίγουσι τον λόγον, και γίνεται άκαρπος.»
Η βασική δυσκολία αυτής της παραβολής είναι: Τί θα συμβεί στην τρίτην ομάδα; Πρόκειται να σωθούν; Σώζονται αλλά χάνουν τον καρπόν τους; Θα απολεσθούν διότι μένουν άκαρποι;
Χαρακτηριστικά αυτών είναι:
1) Το «έδαφός» τους είναι καλό και γόνιμο. Ο σπόρος φυτρώνει κανονικά. Μαζί όμως με τον καλόν σπόρον φυτρώνουν και ζιζάνια. Υποτίθεται ότι τα φυτά του σίτου δεν θα τα αφήσουν να μεγαλώσουν και ότι θα τα καταπνίξουν. Δυστυχώς, αυτά αποδεικνύονται ισχυρότερα και συμπνίγουν τα καλά φυτά είτε απορροφώντας τις θρεπτικές ουσίες του εδάφους και την υγρασία του είτε περιτυλίσσονται γύρω από τα φυτά του σίτου και τα «αποπνίγουν».
2) Η πρoσπάθεια να λατρεύσoυν Θεόν και Μαμωνά. Πρoσπαθoύν να συγκεράσoυν τo φως με τo σκότoς. Φoβoύνται μεν τoν Θεόν, πλην λατρεύoυν τα είδωλα των τα oπoία δεν είναι άλλo από τα αγαθά τους, την εργασίαν τους και τoυς συγγενείς τους: «επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας» (Ματ.6:21). Τούτο σημαίνει ότι δεν έχουν δώσει πραγματικά την καρδιά τους στον Θεόν!
3) Αι μέριμναι του αιώνος τούτου τους κατατρώγουν ως γάγγραινα. Αμαρτάνoυν στoν Θεόν, διότι η μέριμνα είναι αμαρτία υπό την μoρφήν της ειδωλoλατρείας και της ελλείψεως εμπιστοσύνης στον Θεόν. Αποτελεί, επίσης, ανώφελη διανοητική δραστηριότητα και αφροσύνη (Μάρκ.7:22).
4) Η απάτη του πλούτου και αι επιθυμίαι των άλλων πραγμάτων (Μάρκ.4:19) κάνουν τους ανθρώπους να πίπτουν σε πειρασμούς και παγίδες και σε επιθυμίες πολλές ανόητες και βλαβερές, που βυθίζουν τους ανθρώπους σε όλεθρο και απώλεια (1Τιμ.6:9). Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία, την οποίαν τινές ορεγόμενοι απεπλανήθησαν από της πίστεως και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς (1Τιμ.6:10). Όταν πλoυτίσoυν ή όταν παύσουν να χρηματοδοτούνται, βάζουν στην άκρη τoν Θεόν (Δευτ.8:13). Τελικά γίνονται άκαρπoι και «γυμνοί» και εμπoδίζονται να εισέλθουν στη βασιλεία των oυρανών. Απoτέλεσμα όλων αυτών των πραγμάτων είναι ότι o Λόγoς τoυ Θεoύ πoυ δίδει τη ζωή συμπνίγεται. Καί αν εκείνo πoυ δίδει τη ζωή συπνιγεί, τότε πoύ η ζωή; Με άλλα λόγια: Αρχίζoυν αλλά δεν τελειώνoυν…
Καθώς προετοίμαζα αυτή τη μελέτη, θυμήθηκα ένα κήρυγμα που έκανε εδώ και χρόνια πολλά ένας αμερικανός θεολόγος, καθηγητής Πανεπιστημίου και υπεύθυνος ενός από τα μεγαλύτερα Βιβλικά Κολλέγια στην Ευρώπη, ο οποίος, ομιλών επί της ίδίας παραβολής είπε ότι εκείνα τα φυτά, δηλαδή οι άνθρωποι, που δεν φέρουν καρπό δεν είναι καταδικασμένοι να απολεσθούν αλλά απλώς να υποστούν ζημία! Απόρησα με εκείνη την ερμηνεία. Ενθαρρυντική ερμηνεία αλλά μήπως δεν ήταν σωστή; Ήταν συμβατή με ορισμένες άλλες δηλώσεις του Κυρίου Ιησού που ήλθαν στο πνεύμα μου εκείνη την στιγμή ως και με το πνεύμα ολόκληρης της Βίβλου; Εκείνο το κήρυγμα ήταν ο σπινθήρας που ανάφλεξε το πνεύμα μου και με ώθησε να αρχίσω να ερευνώ όλα όσα είχαν σχέση με εκείνη την ερμηνεία…
Κάποιος άλλος δε ιεροκήρυκας είπε ο αναγεννημένος Χριστιανός, πρέπει να γίνει «μαθητής» του Χριστού. Χρησιμοποίησα όλη την καλή θέλησή μου για να εξετάσω αυτό το θέμα αλλά το συμπέρασμα ήταν διαφορετικό. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω: Για τις πρώτες δύο κατηγορίες δεν αμφιβάλλει κανείς για την απώλειά τους. Για την τέταρτη κατηγορία ανθρώπων δεν υπάρχει, επίσης, καμία αμφιβολία για τη σωτηρία τους, αλλά τί γίνεται με τους ανθρώπους της τρίτης ομάδος που αντιστοιχούν σ’εκείνους που εδέχθησαν τον σπόρο μεταξύ των ακανθών (Ματ.13:22): Ακούνε τον λόγον αλλά οι μέριμνες του κόσμου, και η απάτη του πλούτου, συμπνίγουν τον λόγον, και γίνονται άκαρποι…
Ιδού ορισμένα εδάφια κλειδιά:
- «Παν δένδρον μη κάμνον καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Ματ.7:19· Ματ.3:10 και Λουκ.3:9). Επίσης, ότι «Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό, και παν το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, διά να φέρη πλειότερον καρπόν» (Ιωάν.15:2).
- « Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού· και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού· και όστις δεν λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, δεν είναι άξιος εμού» (Ματ.10:37-38).
- «Εάν τις έρχηται προς εμέ και δεν μισή τον πατέρα αυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ζωήν, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου. Και όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού και έρχεται οπίσω μου, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου» (Λουκ.14:26-27).
- «Επειδή όσοι διοικούνται υπό του Πνεύματος του Θεού, ούτοι είναι υιοί του Θεού» (Ρωμ.8:14)
- «Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας» (Γαλ.5:24). Και πολλά άλλα παρόμοια εδάφια…
Τί πρόκειται τελικά να συμβεί σ’αυτούς; Μπορούμε να τους καλέσουμε αληθώς αναγεννημένους χριστιανούς αλλά που δεν έγιναν ακόμη «μαθητές» του Ιησού, αξίους του Χριστού, εάν δεν έχουν εκπληρώσει τις προϋποθέσεις που εθέσπισε ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός;
Και κάτι ακόμη: Ποιά είναι η πραγματική έννοια των εδαφίων της Βίβλου: «Εάν το έργον τινός, το οποίον επωκοδόμησε μένη, θέλει λάβει μισθόν· εάν το έργον τινός κατακαή, θέλει ζημιωθή, αυτός όμως θέλει σωθή, πλην ούτως ως διά πυρός»; (1Κορ.3:14-15). Ας καταστήσουμε σαφές, ευθύς εξαρχής, ένα πράγμα: Ότι αυτό το μέρος απευθύνεται σαφώς σε αληθείς χριστιανούς για τις ποιμαντορικές τους δραστηριότητες. Δεν αναφέρεται στον πνευματικό χαρακτήρα, στην πνευματική ποιότητα του εργάτου – που είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος – φανερούμενος διά των χριστιανικών αρετών και της αγιότητος του χαρακτήρος του! Πράγματι, αυτό το εδάφιο δεν μπορεί να ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙ, ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΚΑΟΥΝ (δηλ., ότι θα συγχωρηθούν) ΑΛΛΑ ΟΤΙ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΣΩΘΕΙ, ΠΛΗΝ ΟΥΤΩΣ ΩΣ ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ! Εάν ένας Χριστιανός και πολύ περισσότερο ένας χριστιανός εργάτης (ιερεύς, ποιμήν, ιεραπόστολος) διάγει μια ζωή, η οποία δεν είναι αντάξια της υψηλής χριστιανικής κλήσεως του Ευαγγελίου αλλά αμαρτάνει, οι αμαρτίες του δεν μπορούν να καούν – δηλαδή να συγχωρηθούν – εκτός αν τις ομολογήσει και τις απορρίψει ειλικρινώς.
Εάν ένας πιστεύων εις τον Χριστόν λέει ψέματα (Εφε.4:25, Αποκ.21:8) ή κάνει αμφισβητήσιμους συμβιβασμούς· εάν δίδει υποσχέσεις κατ’ιδίαν ή δημοσίως και δεν τις τηρεί· εάν ενεργεί ως διπλωμάτης παρά ως χριστιανός· εάν ευρίσκει ή εφευρίσκει τρόπους πάντοτε να δικαιολογείται· εάν σκέπτεται ένα πράγμα, λέγει άλλο πράγμα και κάνει ένα άλλο πράγμα· εάν δεν είναι άτομο αρχών και αξιών αλλά είναι άνθρωπος σκοπιμοτήτων· εάν πλήττει με την γλώσσαν του τους πλησίον του (Ματ.24:49) και έχει την τάσιν να κατηγορεί· εάν δεν αντιστέκεται κατά της αμαρτίας μέχρις αίματος, αγωνιζόμενος κατά της αμαρτίας (Εβρ.12:4)· εάν επιδιώκει ανέντιμο κέρδος, εάν αποφεύγει να πληρώνει τους φόρους του, ή εάν κατεξουσιάζει εκείνους που ο Θεός του εμπιστεύτηκε (1Πέτ.5:2-3)· εάν κηρύττει τον Χριστόν διά φθόνον και έριδα και ουχί εν καθαρότητι (Φιλιπ.1:15-16)· εάν η πίστη του και η αγάπη του δεν είναι «ανυπόκριτοι» (Ρωμ.12:9 και 2Τιμ.1:5)· εάν είναι κακός εργάτης… εχθρός του σταυρού του Χριστού, του οποίου το τέλος είναι απώλεια, του οποίου ο Θεός είναι η κοιλία, και η δόξα αυτού είναι εν τη αισχύνη αυτού, ο οποίος φρονεί τα επίγεια (Φιλιπ.3:2, 18-19)· εάν δεν δουλεύει τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, αλλά την εαυτού κοιλίαν, και διά λόγων καλών και κολακευτικών εξαπατά τας καρδίας των ακάκων (Ρωμ.16:18)· εάν, καθώς πολλοί (!) καπηλεύει (νερώνει) τον λόγον του Θεού (2Κορ.2:17)· και εάν έχει τάση να κατηγορεί και να κρίνει· μήπως πρόκειται να καούν οι αμαρτίες του εάν εγκαίρως δεν μετανοήσει ειλικρινώς; Ασφαλώς όχι!
Ο Χριστός θα «…αποχωρίσει αυτόν, και το μέρος αυτού θέλει θέσει μετά των υποκριτών· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων (Ματ.24:51). Αντίθετα, εάν εκείνο το άτομο ομολογεί ειλικρινά τις αμαρτίες του και τις απορρίπτει, τότε είναι ΕΝ ΤΑΞΕΙ! Η ειλικρινής μετάνοια και απόρριψις παντός κακού είναι μία από τις βασικότερες μορφές καρπού! Αλλά τι θα συμβεί εάν κατέχεται από ένα αμετανόητο πνεύμα; Ας σταματήσουμε και ας σκεφθούμε! Θυμάστε τί ο απόστολος Παύλος είπε στους Κορινθίους ; «Διότι φοβούμαι μήπως ελθών δεν σας εύρω οποίους θέλω, και εγώ ευρεθώ εις εσάς οποίον δεν θέλετε, μήπως ήναι μεταξύ σας έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, καταλαλιαί, ψιθυρισμοί, αλαζονείαι, ακαταστασίαι, μήπως πάλιν όταν έλθω προς εσάς, με ταπεινώση ο Θεός μου και πενθήσω πολλούς των προαμαρτησάντων και μη μετανοησάντων διά την ακαθαρσίαν και πορνείαν και ασέλγειαν, την οποίαν έπραξαν» (2Κορ.12:21-22). Για ποιόν πενθείτε; Για τους ζώντας ή διά τους νεκρούς;
Αντιθέτως, «Τις είναι ο άνθρωπος ο φοβούμενος τον Κύριον; αυτόν θέλει διδάξει την οδόν, την οποίαν πρέπει να εκλέξη· Η ψυχή αυτού θέλει κατοικεί εν αγαθοίς, και το σπέρμα αυτού θέλει κληρονομήσει την γην. Το απόρρητον του Κυρίου είναι μετά των φοβουμένων αυτόν και την διαθήκην αυτού θέλει φανερώσει εις αυτούς» (Ψαλ.25:12-14). Ο λόγος του Θεού λέγει με έναν αμετάκλητον τρόπον: «… παν λοιπόν δένδρον μη κάμνον καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Ματ.3:10). Ο πιστός που δεν φέρει καρπό μπορεί να συγκριθεί με τη συκιά στην οποία ο Χριστός έρχεται να βρεί καρπό και δεν βρίσκει και για τούτο την κάνει να ξηρανθή (Λουκ.13:6). Μπορεί, επίσης, να συγκριθεί με εκείνον τον χλιαρόν άνθρωπον που ο Χριστός θα τον εξεμέσει από το στόμα Του… (Αποκ.3:16). Όταν ‘εκφύη ακάνθας και τριβόλους’, είναι αδόκιμος και πλησίον κατάρας, της οποίας το τέλος είναι να καυθή’ (Εβρ.6:8), εκτός αν μετανοήσει εγκαίρως.
B. Οι αμαρτίες μας δεν κατακαίονται! Συγχωρούνται υπό προϋποθέσεις.
Οι αμαρτίες μας συγχωρούνται εάν ειλικρινώς τις παραδεχόμεθα, μετανοούμε και τις απορρίπτομε. Εκείνο που κατακαίεται είναι οι άχρηστες δραστηριότητες του πιστού! Δραστηριότητες άνευ πραγματικής πνευματικής αξίας θα χαθούν! Εάν εκείνα τα οποία πιστεύει είναι δευτερευούσης σπουδαιότητος και δεν είναι αληθινά: Εγνώρισα πιστούς που επίστευαν ότι οι έγγαμοι δεν πρέπει να φορούν βέρα διότι τούτο αποτελεί αμαρτία! Υπάρχουν όμως άλλες πλάνες πολύ πιό σοβαρές όπως πχ. ότι ο Θεός εισακούει τις προσευχές μας μέσω των ευχών των αγίων, η της αγίας Mητρός Του, ενώ είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός (1Τιμ.2:5). Η ιδέα, επομένως, αναφέρεται σ’εκείνον που έζησε μέσα σε πλάνες και δαπάνησε τον χρόνον του και τις δυνάμεις του σε πράγματα άνευ σημασίας και αξίας! Υπάρχουν υπεύθυνοι εκκλησιών οι οποίοι «σκοτώνονται» για να κτίσουν ωραίες και πολυτελείς ή να συγγράψουν ωραία βιβλία αλλά οι οποίοι έχουν ένα χαρακτήρα υπερήφανο, γεμάτο “ακάνθας και τριβόλους”! Πώς θα κριθούν αυτοί; Βάσει των εκκλησιών που έκτισαν ή και των συγγραμάτων τους ή βάσει των χριστιανικών αρετών που τους λείπουν;
Ο χαρακτήρας του και η πίστη του ανθρώπου θα εξετασθούν. Εκείνο που είναι καλό θα επιδοκιμασθεί και εκείνο που είναι ψευδές και πεπλανημένο θα αφαιρεθεί ή θα καταστραφεί. Εκείνος που είναι γνήσιος και ειλικρινής και σωστός στο πιστεύω του, στα έργα του και τις δραστηριότητες θα ανταμειφθεί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο απόστολος Ιωάννης λέει: «Προσέχετε εις εαυτούς, διά να μη χάσωμεν εκείνα, τα οποία ειργάσθημεν, αλλά να απολάβωμεν πλήρη τον μισθόν» (2Ιωάν.1:8). Και αλλαχού είναι γραμμένο: «Διά τούτο πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, διά να μη εκπέσωμέν ποτέ» (Εβρ.2:1).
Επιτρέψτε μου να αναφερθώ, επίσης, σε ένα παράδειγμα, που δεν έχει καμία σχέση με το πνευματικό έργο (αλλά που έχει να κάνει με την απώλεια των προσπαθειών μας) και που αποτελεί καλό παράδειγμα για να καταλάβουμε το εν λόγω εδάφιο: «Μετά δε πολυήμερον ασιτίαν σταθείς ο Παύλος εν τω μέσω αυτών, είπεν· Έπρεπεν, ω άνδρες, να μου υπακούσητε και να μη σηκωθήτε από της Κρήτης και ούτως ηθέλομεν αποφύγει την κακοπάθειαν ταύτην και την ζημίαν» (Πράξ.27:21). Βλέπετε, ο εκατόνταρχος επείθετο περισσότερον στον κυβερνήτη και στον ναύκληρον παρά στους λόγους του Παύλου (Πράξ.27:11). Όλα χάθηκαν, το πλοίον και το φορτίον του, αλλά οι ζωές τους σώθηκαν! Πόσο συχνά, δίνουμε προσοχή στις απόψεις άλλων ανθρώπων, σε γνώμες εργατών του ευαγγελίου, ιατρών, σε μέλη των οικογενειών μας και άλλων προσώπων που μας αγαπούν, στις παρορμήσεις της ψυχής μας, στις ακτιβίστικες νοοτροπίες, στις πιέσεις ή τις ευκαιρίες κ.λπ., και δεν βασιζόμαστε στις αρχές και τις υποσχέσεις του Θεού;
C. Συμπέρασμα
Ένα αγαπητό πρόσωπο, που διαβάζει τα άρθρα μου τακτικά, μου έκανε το εξής σχόλιο: «Έρχεσθε και ξανάρχεσθε στο ίδιο σημείο: Δόστε την καρδιά σας στον Θεόν. Εάν όχι, δεν μπορείτε πραγματικά να σωθείτε. Ποιός μπορεί να είναι σίγουρος ότι έχει δώσει την καρδιά του εντελώς στον Θεόν; Με τα έργα μας θα σωθούμε;»
Το να δώσεις την καρδιά σου στον Θεόν δεν ίσον με τη σωτηρία δια των έργων! Ο Θεός δεν λέγει: Εάν είστε τέλειοι, τότε θα σωθείτε! Τουναντίον μας διαβεβαιοί «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον· ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις» (Εφε.2:8-9). Η χάρις του Θεού, θα σώσει κάποιον που δεν μετενόησε, ο οποίος δεν έχει πιστεύσει στον Θεόν και που δεν έχει αναθέσει τη ζωή του σ’Εκείνον; Η μετάνοια και η πίστη δεν είναι «έργα»! Είναι θέση της καρδιάς μας, της θελήσεώς μας! Εάν δεν ήταν έτσι, τότε γιατί είναι γραμμένο μεταξύ πολλών άλλων αληθειών αυτές που ακολουθούν;
- «Υιέ μου, δος την καρδίαν σου εις εμέ (όχι μόνον τον εγκέφαλόν σου), και ας προσέχωσιν οι οφθαλμοί σου εις τας οδούς μου» (Παρ.23:26).
- «Ότι εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον (Κύριον της ζωής σου) Ιησούν, (ως τον Σωτήρα και τον Μεσσία) και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή (Ρωμ.10:9).
- «και θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου· αύτη είναι η πρώτη εντολή» (Μαρκ.12:30· Δευτ.10:12· Λουκ.10:27 κλπ.).
Αν η καρδιά μας είναι πραγματικά δοσμένη σ’Αυτόν, και τότε όλη μας συμπεριφορά, θα γίνεται όλο και πιο καλύτερη! Θα προχωρούμε προς την τελειότητα! Η προδευτική πορεία μας προς την τελειοποίησή μας είναι αδύνατη χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Ο Θεός, ο οποίος μας καλεί σε αυτή τη προοδευτικον και πρακτικόν αγιασμόν μας, πρόκειται να κάνει όπως έχει ήδη υποσχεθεί: «Αυτός δε ο Θεός της ειρήνης είθε να σας αγιάση ολοκλήρως, και να διατηρηθή ολόκληρον το πνεύμά σας και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Πιστός είναι εκείνος όστις σας καλεί, όστις και θέλει εκτελέσει» (1Θεσσαλ.5:23-24).
Οι άνθρωποι που έχουν ζήσει μια πολύ αμαρτωλή ζωή, όταν επιστραφούν στον Χριστόν, είναι γεμάτοι χαρά και ευγνωμοσύνη προς τον Σωτήρα τους! Νομίζουν ότι αυτό είναι όλο! Όσο περνά ο καιρός, συνειδητοποιούν ότι είναι αδύναμοι και έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη απο τη δύναμη του Θεού, προκειμένου να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Χριστού για να ζήσουν μια αγία ζωή. Ο Θεός είναι Εκείνος που απαιτεί από όσους θέλουν να ευαρεστούν τον Σωτήρα τους, πρέπει να να Τον δεχθούν επίσης και ως Κύριον της ζωής των! Κατανοούν έτσι ότι θα πρέπει να δώσουν όλη την καρδιά τους (τη θέλησή τους) σ’Αυτόν, να πάρουν τον σταυρόν τους και να Τον ακολουθούν! Κατανοούν επίσης ότι καλούνται […] διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσουν τα σώματά τους θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική τους λατρεία, και να μη συμμορφώνονται με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνωνται διά της ανακαινίσεως του νοός των, ώστε να δοκιμάζουν τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον (Ρωμ.12:1-2 ). Μερικοί άνθρωποι κάνουν αυτά τα βήματα το ένα μετά από το άλλο και κάποιοι άλλοι περνούν αυτά τα στάδια ταυτοχρόνως κατά την επιστροφή τους στον Χριστόν! Ο Θεός τους δίνει μια προσωπική μαρτυρία ότι ανήκουν εξ ολοκλήρου σε Αυτόν (Ρωμ.8:16). Όταν αυτά τα βήματα γίνουν, ο Θεός τους δίνει πνευματική εξουσία, πνευματική διάκριση και συνεχίζει να τους πληροί με το Άγιο Πνεύμα! Εάν αυτό που μόλις ανέφερα δεν ήταν δυνατόν, ο Θεός θα ήταν παράλογος! Δεν θα ζητούσε ποτέ μια τέτοια θέση καρδιάς, μια τέτοια απόφαση εκ μέρους του ανθρώπου εάν αυτή ήταν πέραν των δυνατοτήτων του ανθρώπου! Σέ όλη τη Βίβλο η απαίτηση αυτή αναφέρεται πολλές φορές.
Επιτρέψτε μου να ολοκληρώσω αυτό το κεφάλαιο με τις ακόλουθες παρατηρήσεις:
Όλοι όσοι πιστεύουν στον Ιησούν Χριστόν δεν έχουν όλοι δώσει όλη την καρδιά τους (τη θέλησή τους) σ’Αυτόν, δεν ζουνε γι’ΑΥΤΟΝ, και δεν Τον έκαναν τον ΚΥΡΙΟΝ της ζωής τους!Δηλαδή, μπορεί να είσαι πεπεισμένος ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος και ο Σωτήρας του κόσμου, ότι απέθανε και για τις αμαρτίες σου και όμως να μη Του εμπιστεύεσαι τη ζωή σου…
Το να πιστεύεις ειλικρινά στο έργο του Χριστού, τούτο δεν σημαίνει ότι είσαι ειλικρινής στη ζωή σου. Το να πιστεύεις στον Χριστόν δεν σημαίνει ότι είσαι και πιστός με την έννοια της πιστότητος… Μπορεί να πιστεύεις απόλυτα ότι ο Ιησούς Χριστός έκανε τα πάντα για σένα αλλά εσύ να μη τηρείς τους όρους που ο Χριστός απαιτεί. Εκείνο που μετρά είναι: Να πιστεύεις ειλικρινώς, να μετανοείς ειλικρινώς και να αγαπάς Κύριον τον Θεόν σου με όλη την καρδιά σου, και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη διάνοιά σου και με όλη τη δυναμή σου (Μαρκ.12:30).
Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, ερωτώ: Είναι ποτέ δυνατόν να μορφωθεί πραγματικός κατά Θεόν πνευματικός χαρακτήρας και να γίνουν σωστές πνευματικο/εκκλησιαστικές δραστηριότητες χωρίς καρδιά δοσμένη ειλικρινά στον Θεόν, όταν «αι μέριμναι του αιώνος τούτου και η απάτη του πλούτου και αι επιθυμίαι των άλλων πραγμάτων εισερχόμεναι συμπνίγουσι τον λόγον;»
Μη γένοιτο, Κύριε, να πέσουμε ποτέ σε τέτοια παγίδα…
Ιωάννης ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ
Συνεχίζεται…